ما را ترساندند

ما را ترساندند

از غریق خورشید در افق

از سقوط ماه در اعماق

از اقیانوس که دود

از زمین که زلزال می شود

ما را ترساندند

که به چاه زمان پناه بریم و

به کلمه در آویزیم

تا نیامیزیم

با بوی یاسمن ها

بر شانه دیوار

در کوچه های آشتی

راستی

دستی را که نگرفتم

گرم بود آیا

و لبی را

و نامه ای را

که ما را ترساندند

الا از حسرت