بر بامِ این مجلسِ شادبندان
در مسیرشیری کهکشان
راه ایستاده
ما می رویم
نشان به نشانِ تئوری کوانتومی
مثل لرزه های ساز
سیم وار
به دو جام
از معرکه می گریزیم
چشمهایِ چرخانِ مهمانها
مثل هزار ستاره دنباله داردر پی
چنان خرامانیم بر مدار ماه
که نه انگار!
ذره ای شده ایم
چون آخرین سازه حیات
بشکافیم
که در ابتدایِ کشفِ
عنصری تازه ایم
از بام جهان به یک نظر
ازآنِ ما همه جهان
به یک نفس
نفس
نفس
نف
ن َ
نمی شود
به این بوسه دل نباخت
