قصهِ جوجهِ طلایی‌

قصهِ جوجهِ طلایی‌

شاعر مریم علیخانی

 

یه جوجه داشتم

دوسش می‌‌داشتم

آبش می دادم، دونش می دادم

ناز و نوازشش می دادم

یهو دیدم جوجه هه

شد عاشقِ یه کرمه

یه کرم لاغرو دراز

ولی‌ پر از ناز و نیاز

***

جوجه ههِ  پرّان و براق

زد پاره کرد بندو یراق

منو واسه کرم فدا کرد

عشق منو رها کرد

از صبح تا شب دنبال کرم

از شب تا صبح به فکر کرم

با این وجود

با اینهمه رکوع سجود

کرمه محلش نکرد

نا و نگاهش نکرد

کرما وفا ندارن

مهروصفا ندارن

یه پیله بست دورِ تنش

پروانه شد رفت پی‌ کارش

جوجم مریض شد، تب کرد

پای چشاش ورم کرد

جوجه غمین و گریه دار

از غمِ اون من غصّه دار

***

وای چه کنم چی‌ کار کنم

این مشگل و چاره کنم

خلاصه جونم برات بگه

رفتم به شکارِ پروانه

عصا به دست جوجه به پشت

با یه طور دونه درشت

رفتیم رسیدیم به یه دشت

پشت کوهها نزدیکِ رشت

جوجه سرش بلند کرد

پروانه رو صدا کرد

پروانه یه بال حنایی؟

می‌شه پیش من بیایی‌؟

از تو گلها لایِ علف

هم چی‌ هوارو بی‌ هدف

پروانه اومد یه دور زد

جوجه منو صدا زد

با پشتِ چشمِ نازک

کمی‌ بی‌ حیا، خیلی‌ روک

آهای جوجه طلایی‌

چه پر رو و بلایی‌

برو که تو پر نداری

بال قشنگ نداری

حوصله‌ تو ندارم

اصلا دوست ندارم

***

جوجه من دلش شکست

از بند عشق اون گسست

نگاه به دورو بر کرد

یه گوشه چشم به من کرد

سرش پائین از خجالت

اینو گفت با مرارت

آبم دادی دونم دادی

ناز و نوازشم دادی

من کوچیک، تو بزرگ شدی

عاری و وارسته شدی

عاشق واقعی‌ تویی

باقی‌ همه بهانه‌ا‌ی

***

آخر قصه باز بگم

جوجمو دوسش ‌‌دارم من

خیلی‌ می‌خوام

اونو واسه خودش می‌خوام

عشق اگه عشق باشه

یه عشقِ واقعی‌ باشه

هر کی‌ بیاد هر چی‌ بشه

چطور می‌شه؟ تموم می‌شه؟

..... شما بگین

 

 

بردمت تو مهمونی‌

بردمت تو مهمونی‌

شاعر مریم علیخانی

 

بردمت تو مهمونی‌

دیدم غریب و حیرونی

با دوستام آشنات کردم

عزّت تپونت کردم

دوستهای منو دیدی

یکی‌ رو مثل گل چیدی

باش گفتی‌ و خندیدی

باش همش می‌‌رقصیدی

حتا تو حال خر کیفی

کمی‌ به شلوارت ریدی

همه‌رو از یادت بردی

منو هم از دلت بردی

اون شبایی که تا صبح

پا به پات بیدار موندم

اون روزایی که تا شب

به خاطرِ تو وقت کشتم

اون همه عشقِ پاکی

که ارزون به پات ریختم

رفتی وتو فیس‌بوکت

با خوشحالی‌ ادش کردی

ساعتها نشستی و یک یک

عکساشو نگاه کردی

دیدی با همه نایسه

می‌ رقصه و میلاسه

دیدی خبری نیستی‌

واسش هیچ پخی نیستی‌

 از تو بهترون هستش

گل به سر سرون هستش

دیدی که سیاسیه

با تو خیلی‌ فرق داره

خیلی‌ از تبت کم شد

شایدم حالت بد شد

خوب شد هرچی‌ شد ولی

دلت واسه من تنگ شد

هی‌ تلفن و هی پیغام ‌

و هی‌ پسغام هی‌ اسکایپ

می‌ دونم که پشیمونی

ولی‌ نداره هیچ سودی

من یارِ بی‌ وفا نمی‌خوام

 بی‌ مهر و صفا نمی‌خوام

من هنوزم دوستت دارم

ولی‌ دل شکسته‌ام جانم

باید برم ته دنیا

تا بشم با خودم تنها

بعدش توی تنهایی‌

بکنم به حالت فکری

شاید با کسی‌ رفتم

کون لقتو ساختم

شاید تو رو بخشیدم

بازم بهت برگشتم

درسِ عاشقی درسیسیت

که هرگز ز یاد نبرم

دردِ عاشقی دردیست

که به صد دوا ندهم

 

 

رهایی

رهایت می‌کنم

مثل ماهی قرمز

 

از تنگِ تملک

به دریای دلم

 

جای دوری

نمی‌روی

 

هرچه عمیق تر

نزدیکتری

زمستان و بهار

دوستم داری

مثل زمستان

 

می‌ باری بر من

دانه دانه تا انجماد

 

سپس با نور نگاهت

جوانه می‌‌زنم ازاستخوان

 

اگر چه با دو فصل

به میوه نمی‌‌رسیم

 

ولی‌ دوستت دارم

مثل بهار

شب یلدا

یاد یار باده باده

فال حافظ واژه واژه

دل مثل انار دانه دانه
 

ژرفترین خاطره آینه آینه

بلندترین شب سال ثانیه ثانیه

 

Once Upon a Time in Remission

 

“The honorable limbs of body,

Pharmaceutical companies,

Insurance companies,

Dearest physicians,

Hereby I declare

We have gone to remission

Hereby I request

Your sincere endeavor

In the direction of resilience.

 

Hereby I announce

The evil spirit is gone

It is buried alive somewhere

Out of my soul and mind

It can no longer mess

With my studies and my job

It cannot question

The purpose of my life

 

Dear Brain,

Let me be free of stress 

Do not command another attack

Please, some Serotonin instead.

 

Dear Ears,

You may stop listening

To this delusion: “What if?”

No ifs, ands, or buts

Nothing will happen.

Relief!

 

Dear Face, Dear Fingers,

You may stay in shape

Do not swell

Be well.

 

Dear Heart,

You may now retire from your race

Stay calm and Adrenalin free

There are no threats

 

Dear Liver and Kidneys, 

You have my appreciation

For overtime and patience

Good job! God bless.

 

Dear Stomach,

Good news. You can have anything you desire

Coffee, corn, fried food, chocolate, and pepper

Though better to avoid them forever

 

Oh, My Poor Colon

My darling Descending one

My beloved Sigmoid

Thank you for your resistance

For tolerating the ulcers, the pains

The bloating and cramps. Well-done!

You deserve the noble peace prize

Or the medical one.

 

Oh, My Bad Back,

Whenever UC flares up you act up

With your Sacralization of L5-S1

You may rest from your competition and lay back

 

Dear Womb,

You will be the only one to menstruate

You will have no other rival

Keep your bloody head up

 

Dear Blood,

You will be back to normal

Clean and bright

Rich with hemoglobin

I promise.

 

Dear Legs,

Do not play restless

Stand, dance, and run

The fucking fatigue is gone.

 

Dearest Immune System,

Stop this foolish game of chess

With my lymphocytes; Behave yourself

Or I will have to suppress

Your immunity.

 

Oh, Malignant Genes,

What do you want from me?

I beg you to leave. Let me be.

Let us maintain our healthy community

 

Azacols,

You are just Placebos, or sugar pills

3x 800 mgs? What a ridiculous math

Who cares? Be vitamins

 

Pharmaceutical Company,

I know you don’t care

I know it’s all about money

But what can I say

You never go out of business

You cure one but create a side effect

 

Insurance company,

I wish I could say

Go and fuck yourself

But we have an unfinished business

 

My Dearest Dr. K.......,

You are nice and friendly

You know Persian and have empathy

You are lovely; you are an artist

You are the best colonoscopist

It is every patient’s dream to turn her back

And leave her butt at your hands

But you are dismissed

Once in a while

I will pay you a visit

For a chat and possibly tea

 

Today UC left my mind

I forgot the first day

The toilet was a cup of blood

I do not think about it

UC is gone.

You see?

I am well

I am fine.”