Blue Handkerchief

 

Blue shoes

         Blue dress

                   Blue day

I was a kid and had fears

All I needed a blue handkerchief

To wipe my tears

 

There is fear where there is insecurity

There is insecurity where there is expectation

There is expectation where there is desire

There is desire where there is selfishness

There is selfishness where there is fear   

 

Let us free ourselves of our selves

To uproot our trunks

And fly like a pair of winged trees

At any direction but each others’

Let us fly parallel to the horizon

To an unknown destination

Unknown but not unlikely

 

Today’s mantra

I am a free and independent woman

In blue shoes and blue dress

                  In a  Blue day

All I need is a blue handkerchief

 

 

ابرم

تف به تو دنیا

دارم دوباره خودم را متولد

انتقام همه برگهای پاییزی را

همه برفها را

همه سلولهای خونیم را

که ریختم در چاه توالت

ازت می گیرم

تازه بگویمت

به باران هم خواهم آموخت

چگونه ابر شود

ببارد دوباره

 

از همان دوازده سالگی

از پرید متنفر بودم

حالا باید از دو جا یائسه شوم

نمی خواهم خوب شوم اصلا

چه خیال کردی

نذرت می کنم پای پیاده

تا امامزادهایت

که زنی مثل من زایید

خودم را باز می زایم

آنقدر که از رو بروی

از زیربرگردی

سر بزیر

 

سر ریزصبرم

ابرم

و می بارم دنیا

می بارم

به کوری چشمت

 

 

جهنم

زنگ می زنم 

صدایت از قعر کدام جهنم دره ای

در می آید یا نمی آید

به درک صدای قهقهه غریبه ای

در پاکت سیگارت طنین اندازاست

کبریت می کشم به پشت چشمی

آتش می گیری چرا؟

 

فقط خواستم "دوستت دارم"

از قاموسم نرود

ناموست رفت

به لمس هرزه هر دستی

چه تردستی تو

 

تقصیر خودم است

پا ندادمت

گام بر سینه ام گذاشتی

فشار ده که این قفس

سختترین عضو بدنم را

به بند کشیده است

در بندِ چه هستی ؟

 

همین است

تا کتاب باز است و

چشم و گوش بسته

از روی دستور العمل

خانباجیِ همسایه

با ادویه ریش سفید محله

واردات آتش بیار معرکه

خوراک خانگیمان

در تجربه طبیعیش

طعم پرنوگرافی می دهد

 

چه می شد اگر

کمی به آفتاب می دادیم

کمی به مهتاب نشان

کمی هوای تازه بر پوستمان

کمی از آن حسی که آدم را

به هوای سیب حوا از بهشت رهاند

همه ما که عشق را مقدس می پنداریم

در ویتینگ لیست جهنمیم

 

زنگ بزن

 منشی جهنم پشت خط منتظر است

بغض

به کدام زبان باز کنم

بغضی که از نود و هفت

هفتاد بار ترکیده

به رگم دلمه بسته

کیست شده

آبسه کرده

خُشکیده

 

خوش حال نیستی ؟

لیاقت نداری بد بخت

همه آرزویش را دارند

سیتیزن آمریکا شدی

 

خوش می روی

از حال من بی خبر

ازجان من

 

درنگ درنگی!

به بانگ جرنگ جرنگی

جرس خاموش

کاروان باز ایست

تا برسم

 

همیشه

می شود رفت جلو

ولی بازگشتی نخواهد بود

وقتی همه اش یک سوتفاهم بود

با دست و پاهای نمدیم

عاشقم شد

شاه بود

زنش شدم

شاخ شد

آخ

کدام شاه

در کدام قصه

زنش را تا واپسین دم

از تاجش بیشتر دوست نمی داشت

کدام دروغ بود شاه قصه

یا شاه من؟

 

من؟

لای کتابها بودم

در اتاق زیر شیروانی

در قصرِ پدرم سلطان حسینِ

مادرم شاهزاده غزنوی—

که این یکی خیال نیست—

 

ناگهان زمین

دهان باز کرد

درسته قورتم داد

پس انداختم تویِ وستچستر

در همسایگی کلینتونها و راف لورن و ریچارد گییر

همه از کون آسمان آنجا افتاده بودند

من از کون زمین

 

اگر گلی به گیسوی خود می زدی

از این تقلب از این تاج کاغذین

که بر فراز سرت بو گرفته است

فریبنده تر نبود

 

آبت کم بود

 نانت کم بود

دکترا گرفتنت چه بود

 

آنهمه نمره بیست پدر

باز می گویی مقاله بنویس؟

قربان دستهای زحمت کشت

آنهمه تست زدم 

مرا می زد!

آنهمه کنکور

آغوش آرامم کو؟

ربطی ندارد ولی

کتابهایم را فروختم به آقا سعید

حتی خط سوم را

که خطاطش

خط خطی می نوشت

دوستت دارم

دیگر نگو که حرفت را گوش نکردم

گوش هایم را بریده ام

با این نامه برایت

می فرستم

 

و برای تو مادر

انگشتهایم را

از هر کدامشان هنری می ریزد

اینجا به دردم نخورد

باز توی دلت گفتی: بی انصاف!؟

زحمتم را کشیدی می دانم

سرم به سنگ خورده

می فهمم

جانم به فدایت

راه رفتنم را یادم دادی

یادت رفت بگویی پریدن از قرن نوزدهم

به بیست و یک احتمالِ جِر دارد

 

چیزی نیست

تعدادی بخیه می خواهم

پنجاه سال دیگر

نه من هستم

نه استاد راهنما

نه هم دوره های دکترا

نه آن نره غول

نه آن ماده گرگ

نه این بچه شیر

که در شکمم می غُرد و

می خراشدم خونین

 

(فقط

تو هستی

که می خوانیم)

 

گاهی فکر می کنم

به سیلویا پلث و تد هیوز

به ژرژ ساند

آلفرد دو موسه

فردریک شوپن

عصرها با آنا آخماتوا

می نشینیم روی نیمکت

در حیاطِ کلمبیا

او به روسی من به فارسی

او از مندلشتایم می گوید

من سکوت

 

پنجاه سال دیگر

تو که می خوانیم

عصر ها بیا

روی آن نیمکت رو به

کالج واک و حوض و فواره