شاعر

 

شاعر که باشی‌

همیشه در عمقی

عمق وسوسه انگیزو پر اعجاز تصویری

خلق شده از نگاهی‌

شاعر که باشی‌

هرچه افقی شوی یا عمودی

هیچ حرفی‌ جدول تنهایی‌‌هات را پر نمی‌‌کند

واژه خدا می شود

خدایی بی وحی

بی آیاتی برای وصفِ آن حسّ ژرف

شاعر که باشی‌

هرگز نخواهی مرد؛ به مرگ طبیعی

بازیگر

بازیگرم

خودم نویسنده

و کارگردانم

همیشه همان نقش

همان تک گویی

همان صحنه

همان دکور و میزانسن

فقط تماشاچی

هر ترم عوض می‌‌شود

و آخر نمایش نمره می‌خواهد

زندگی همین گونه زیباست

چای هست عسل هست

و این لیموها که نچلاندیشان

نمی گویم کاش می ماندی

دستهایت را برایم می گذاشتی لااقل

 

زندگی همین گونه زیباست

تو راست می گفتی

این دیوارها چه آرام گرفته اند

این پنجره ها چه بی قضاوت

 

شب دیگر در من غلت نمی زند

شب زیر سرم مثل بازویت نرم

تنم را گرم می پیچد بی انتظار

و تا صبح می بوسدم– به خیالش پنهانی

 

اما من  از طعمشان می فهمم

از همان اول از نگاهت پیدا بود

واز موهایت که به رنگ شب بود

که تومسافری و فرستاده

The Great Pharaoh of Chelsea

 

Like a pharaoh half naked

In a white Egyptian cotton towel

Wrapped around his waist

And a hand towel on his head

Tucked behind his ears

He avoids eye contact with me

My heart sinks into my wet slippers

And I begin to worship him secretly

As I get out of the shower

In the morning after

I put my finger in the cage.

What difference does it make

If it was not as venomous

It needed the courage of Cleopatra

To touch his snake.

 

 

 

Like Ophelia by Hamlet

 

For the best night to follow the worst night

You should always arrive late in a Persian way

Especially when you have cried until four a.m.

Like four hundred years of loneliness

Hit by the Slings and Arrows of outrageous Fortune

You should hesitate, arrive late and miss the play

To lie down like Ophelia by Hamlet

Whispering his soliloquy in your ear in Persian

A tragedy more dramatic and wilder than yours

Three times until you fall asleep exhausted and neutral

In order to forgive, to have compassion for the one

Who broke your heart; perhaps he had a reason,

So you should always arrive late at least ten minutes

To be held at the door, and not even get refunded

To meet the smart guy on TV who tells you the plot

In three minutes the moment you are about to burst

In to be or not to be, to go on like this and suffer

Or to take Arms against a Sea of troubles, and end it all

To hear him say, life goes on, it goes up and down

You should delay, arrive late, then unPuzzel your will

For a happy ending with the Prince of Grief

To meet, to drink and Perchance to Dream

With the actor, the director, the writer, the poet

The painter, the translator, the film maker, the artist

The architect, the… oh what a carnivalesque

So burlesque in the ears of reality viewers

Oh my life, my life, my life, you are so surreal!

 

Dilapidated

Dilapidated

Was the first word you asked me
When we met first
Dilapidated
Is how I feel now that I let you go
I happen to set
An example for my students

نمی‌ دانم چرا؟

نگران است یک وقت

تو این هواسرما نخورم

سرما بخورم

برایم سوپ می‌‌آورد

می‌میرد اگر

چیزی بگوید به اشتباه

که ناراحتم کند

هر جای دنیا که باشد

خودش را می‌رساند

از هر چه دارد

مرا بیشتر می‌بخشد

تمام سوال‌هایم را

به صداقت پاسخ می‌گوید

مبادا نگران شوم

به خاطرم نمی‌‌خوابد

با خنده‌ام می‌‌خندد

با گریه‌ام می‌‌گرید

همه حرفهایم را می‌شنود

با این وجود نمی‌‌دانم چرا

وقتی‌ که می‌گویم تنهام

با همان قدو بالای استوار

مثل کاخی ویران می‌‌شود

نوازنده

به وقت گریه می‌‌خندد

به وقت جواب سکوت می‌کند

به وقت سوال نگاه می‌کند

به وقت حرف ساز می‌‌زند

به وقت عاشقی تنهایی‌ می‌کند

به وقت قهر آشتی‌ می‌کند

به وقت دوستی‌ دشمنی می‌کند

به وقت جدایی دوست می‌‌شود

به وقت مرگ زنده می‌‌شود

چه خوب است

چه خوب است کسی‌ را داشته باشی‌ که دلت برایش تنگ باشد

ازش دل شکسته باشی‌ ولی‌ نخواهی به پایش خار باشد

حبس کنی‌ خودت را در غم ولی‌ این غم تو را شیرین باشد

چه خوب است گرسنه باشی‌ و تو را یک خوراک خوش طعم باشد

که اگر بخوری تو را عاقبت مرگ باشد

اگر نخوری زنده، ولی‌ زندگی‌ات سراسر درد باشد

چه خوب است که تشنه باشی‌ و تو را آب باشد

ولی‌ تشنگی تو را از صد رفع عطش گواراتر باشد

همین غم، گرسنگی، تشنگی، همین درد تو را درمان باشد

تو بدان

تو که موسیقیت گران، خودت ارزانترینی‌

 برای ثروت و شهرت مثلِ روباه در کمینی

بدان هنرت زیبا ولی‌ در درون کریهی

 تو که مادرت گوید، مثلِ پیامبر روی زمینی‌

پستان‌های درشت و وزینی مدام پی‌ زنان با

بدان دزد ناموس، خون آشامِ عواطفِ لطیفی

تو که اینگونه دروغ می‌گویی با بی‌ شرمی

برایِ حفظِ ظاهر و وجههٔ اجتماعی

بدان لا‌اوبالی، بی‌ مسئولیت وخودخواهی

تو که جوابم دادی با بی‌وفایی بی‌ رحمی

اگر در خیالت برندهِ میدان و پیروزی

بدان مثلِ من یک روزی، دو متر زیر زمینی‌

Miracle (A Haiku)

I pointed out to

The sky. You saw the cloud in

The rain and nodded.

My Room

My room is the size of a poet’s tomb

More accurately the size of a womb

Am I a fetus, a corpse, I’m confused

Or humanly, by the two worlds refused !