*

دنیا تنگ

برای جولان دستهایم با قلم

رنگهای روی بوم همه خاکستری

من به دنبال زرد و سرخ و نارنجی

هیچ نفهمیدم از پائیز

دلم تنگ

برای خوشبختیِ یک شام

حس امنیت یک چکِ 225 دلاری

یک خواب ناراحت در آغوشی استخوانی

هیچ نمی ماند جز تنهایی

دو دوتا

همیشه حاصلش یک می شود

گم می شوم

سرد می شوم

مثل تنهایی یک روز برفی

صدای قهقهه همسایه

سایه گنگی از خاطراتی دور

که روی چوبهای قهوه می رقصیدم

سرم گیج می رود

از بس نمی رسم

می افتم

پدر بزرگ

نشسته با روحی شاد

در آغوشش غم به آخر می رسد

تا صبح که بیدار می شوم